In de Sonorawoestijn – zaterdag 20 juli 2013

Ontbijt in Tucson

Ook in het warme Tucson lukte het om zonder airco te slapen. De hotelkamers werden constant op een temperatuur rond de 20 Celsius gehouden. Als je daar in de avond nog een paar graden af kunt krijgen, kun je de airco uitzetten en zonder geraas slapen. ’s Nachts koelt het buiten ook aardig af, zodat het verschil tussen binnen en buiten kleiner wordt en de warmte minder snel binnendringt. Zodoende sliep ik goed en stond ik fris op voor een dagje in de Sonorawoestijn.

Tucson, Quality Inn
Tucson, Quality Inn

Het ontbijt dat deze Quality Inn aanbood was ruim voorzien van allerlei producten. Voor het eerst kwam ik bacon tegen in een motelontbijtbuffet. Na het ontbijt reed ik de halve stad Tucson door (die behoorlijk uitgebreid bleek te zijn) om in Saguaro National Park East te komen.

Dit park dat gewijd is aan de Saguaro cactus kent een westelijk en oostelijk deel. Tucson ligt in de vallei tussen beide parkdelen. Ook hier is een loop uitgezet. In tegenstelling tot de weg in het westelijk deel bleek deze loop geasfalteerd te zijn. Beide helften van het Nationale Park liggen in de Sonorawoenstijn, die een groot deel van Arizona beslaat.

Saguaro in Saguaro National Park (East)
Saguaro in Saguaro National Park (East)

Ook vandaag reed ik een rondje door een wonderlijke wereld. De man in het visitor center zei dat hij zich voor kon stellen dat ik als Nederlander me zou wanen als op een compleet andere planeet. En daar zat wel wat in. De plantengroei en het weer zijn zo anders dan in Nederland of West Europa dat je zeer sterk het idee hebt erg ver van huis te zijn, wat ook het geval is uiteraard.

Cactus
Cactus

Via Florence naar Theodore Roosevelt Lake

Nadat ik het rondje gereden had koos ik de route naar het noorden. Via Catalina en Florence reed ik door de vallei noordwaarts. Onderweg zag ik heel veel cactussen, maar ook percelen die voor akkerbouw in gebruik waren.

Een eindje ten noorden van Florence reed ik over Rt. 60 naar het oosten, de bergen in. Hier en daar hingen zeer donkere wolken boven de bergen, waaruit duidelijk regen viel en waar het ook duidelijk onweerde. Ik hield het grotendeels droog al vielen er in de buurt van de donkerste bui ook wat spetters op de weg.

Een eindje voorbij Miami, waar een bloeiende mijnindustrie bleek te bestaan ging ik weer noord rijden, over Rt. 188. Het landschap veranderde nauwelijks. Steeds reed ik door een omgeving die zo te zien nergens voor gebruikt werd.

Niet lang nadat ik Rt. 188 was opgedraaid kwam Theodore Roosevelt Lake in zicht. Dit enorme stuwmeer voorkomt verwoestingen door Flash floodings van de Salt River. Bovendien zorgt het voor water voor irrigatie en er kan op gevaren worden. Dat gebeurde ook, maar heel druk met watersporters was het hier niet. Ook in deze omgeving was het onveranderd warm. De thermometer schommelde tussen 93 en 101 Fahrenheit.

Brug over de Salt River bij de Theodore Roosevelt Dam
Brug over de Salt River bij de Theodore Roosevelt Dam

Apache Trail

Op de plaats waar de Theodore Roosevelt Dam ligt ging ik van Rt. 188 af en begon over Rt 88 naar het westen te rijden. Deze weg staat bekend als Apache trail en bestaat voor 22 mijl uit dirt road, die overigens met een gewone auto prima te berijden bleek te zijn.

De route voerde langs meer stuwmeren in de Sonorawoestijn, met namen als Apache Lake en Canyon Lake. Hierop werd wel druk gevaren, gescooterd en gewaterskied. Er was niet veel verkeer op de weg, maar af en toe kwam ik een auto tegen of een combinatie van een pick-up met een boottrailer.

Dat was een vreemd gezicht, zo midden in de woestijn, maar als je op een stuwmeer wil varen, zul je je boot door een bergachtige woestijn erheen moeten brengen. Ook hier groeiden volop Saguaro’s en andere woestijnplanten.

Apache Trail
Apache Trail
Watersport op Canyon Lake, langs de Apache Trail
Watersport op Canyon Lake, langs de Apache Trail

De weg klom hoger en op een gegeven moment veranderde het weggetje in een pasweg, die steil omhoog klom om een pas over te steken. Meteen na de pas was de weg geasfalteerd en vrij snel na het bereiken van het asfalt kwam ik op Tortilla Flats, een plaats waar enkele Western-achtige bouwsels bleken te staan, met namen als Saloon, General Store en andere. Ik had de bewoonde en bebouwde wereld weer bereikt. De weg bleef zich mooi door bergachtig landschap slingeren en daalde geleidelijk met diverse scherpe bochten naar Apache Junction, dat in de vallei ligt.

Organ Stop Pizza

Daarvandaan was het nog ongeveer 20 minuten rijden naar Mesa, waar ik spaghetti at in Organ Stop Pizza. Dit restaurant is als het ware rondom een enorm theaterorgel van Wurlitzer heen gebouwd. Het orgel wordt bespeeld tijdens de openingsuren. Het restaurant zat grotendeels vol, men deed daar goede zaken.

Het orgel werd vaardig bespeeld door een van de vaste organisten die bleek te beschikken over een enorm repertoire. Naast het bespelen van de klavieren bediende hij ook allerlei soorten slagwerk en de verlichting van de zaal en alle mogelijke lichteffecten die de muziek ondersteunden.

Mesa, Organ Stop Pizza, theaterorgel van Wurlitzer
Mesa, Organ Stop Pizza, theaterorgel van Wurlitzer
Mesa, Organ Stop Pizza
Mesa, Organ Stop Pizza

Nadat ik op gemak gegeten had, reed ik verder naar het westen tot ik bij Quality Inn I-10 West kwam. Daar bleek men mijn reservering te kennen en kreeg ik een kamer voor twee nachten.

Afgelegde afstand 285 mijl.

Voor meer foto’s van deze vakantie klik hier (deel 1) of hier (deel 2) of hier (deel 3)

vorigeterug naar bovenvolgende

Geef een reactie. Vragen, aanvullingen en tips zijn welkom!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.