Overtocht en aankomst in Hull
Vannacht voeren we in 11 uur van Europoort naar Kingston upon Hull, meestal kortweg Hull genoemd. De Pride of Rotterdam bracht ons op gerieflijke wijze naar het beginpunt van onze tocht van Hull naar Swaledale. In de loop van de avond werd het aantal auto’s dat het alarm liet loeien steeds kleiner. We hadden het idee dat de bemanning van de veerboot hier actief aan gewerkt had.
De overtocht verliep rustig, al was er wel steeds een beetje resonans hoorbaar en voelden we af en toe ook wat deining. Om 6:00 uur Engelse tijd werden we gewekt door het omroepsysteem met de mededeling dat we nog een uur tijd hadden om ons klaar te maken en eventueel gebruik te maken van het ontbijt.
Dat deden we en we liepen opnieuw naar The Kitchen, waar nu een royaal ontbijtbuffet stond aangericht waar veel gebruik van werd gemaakt. Vrijwel alle ingrediënten van een Full English Breakfast waren aanwezig en we deden het buffet dan ook eer aan.
Precies om 7:00 uur lagen we aangemeerd en niet veel later mochten we terug naar de auto. Toen duurde het (zoals altijd) toch nog even voordat we echt konden vertrekken. We reden het schip af langs een soortgelijke helling als in Rotterdam en kwamen toen in de rij te staan bij de Britse douane. De aanpak en werkwijze is sinds Brexit naar ons idee niet veranderd. De beambte was vriendelijk en correct en liet ons na enkele vragen en een controle van de paspoorten doorrijden nadat hij ons ook nog een fijne vakantie had gewenst.
Van Hull naar Reeth
We verlieten het terrein van P&O ferries en begonnen aan de rit naar Reeth in Swaledale (Yorkshire Dales) In Hull was men bezig om het wegennet grondig te verbouwen, terwijl we ook volop bouw- en opknapactiviteiten zagen aan de gebouwen langs de route. Dit stukje Hull was nooit een toonbeeld van schoonheid of aantrekkelijkheid. Mogelijk komt daar na deze ingrijpende werkzaamheden nu verandering in.
De weg voerde ons eerst in de richting van Leeds, waarbij de vele velden met koolzaad opvielen. Verder leek het ons dat de natuur hier een paar weken achterliep op die bij ons. Bij Leeds gingen we de M1 volgen richting het noorden. Bij Catterick gingen we de snelweg af en reden naar het westen tot we na 20 minuten in Reeth aankwamen.
Wandeling van Reeth naar Grinton
We parkeerden de auto in dit karakteristieke dorp en trokken onze wandelschoenen aan. Eerst hadden we nog ergens koffie willen drinken, maar op dit moment van de dag was er nog niets open. We gingen dus op stap en liepen eerst naar Grinton. We liepen naar Arkle Beck en daarna langs de beek tot we bij de brug kwamen en Grinton binnen liepen. Grinton bleek kleiner dan Reeth. Kennelijk was het dorp ooit belangrijker dan Reeth, want hier in Grinton stond de kerk. We liepen de kerk van Saint Andrew even binnen en keken daar wat rond.
Low Harker Hill
Nadat we de kerk bekeken hadden liepen we langs Grinton Gill, een beek die bijna droog stond, omhoog de hei op. Deze heuvel heette Low Harker Hill. Aanvankelijk liepen we tussen de omheinde weilanden, maar het duurde niet lang voordat we die achter ons hadden gelaten en op de hei terechtkwamen. Het pad liep in het begin vrij steil omhoog en daarom rustten we geregeld uit en genoten van het uitzicht.
Het was vandaag een graad of 9 boven nul, met een zwaarbewolkte lucht. Er was niet veel wind, waardoor de kou niet hinderlijk was. Zeker als het pad omhoog liep, hadden we beslist geen last van de kou. Rondom ons hoorden we allerlei geluiden. We herkenden de roep van kieviten, die we boven het grasland zagen buitelen. Ik meende ook een leeuwerik te horen en opeens werden we opgeschrikt door een korhoen dat kakelend uit de heide opvloog en een eind verder al zwevend neerstreek.
We dachten hiermee iets bijzonders gezien te hebben, vooral omdat korhoenders in Nederland vrijwel uitgestorven zijn. In Yorkshire bleek dat nog zo’n vaart niet te lopen. We hebben er vandaag zeker 10 gezien en nog meer gehoord.
We wandelden geruime tijd in westelijke richting hoog boven Swaledale, waarbij we uitzicht hadden op het kenmerkende lijnenspel van de dry stone walls in de Yorkshire Dales. Deze muurtjes van gestapelde stenen dienen om de percelen te scheiden en het vee binnen een bepaald gebied te houden.
Terug naar Reeth
We liepen verder tot we de hangbrug over de River Swale in het oog kregen. Via die brug wilden we teruglopen naar Reeth. We liepen zo op het oog een eindje voorbij de brug en begonnen toen aan de afdaling naar de rivier.
Iets verder naar het oosten zagen we het dorpje Healaugh liggen, een groepje huizen, zoals je hier overal ziet. De dorpjes zijn vrij klein en compact gebouwd, met soms enkele huizen of boerderijen die wat hoger of lager staan. Veel van die dorpjes hebben geen voorzieningen. Voor de scholen moeten kinderen naar Reeth of nog verder weg. Sommige dorpjes hebben een kleine winkel, maar echt boodschappen doen moet je ook ergens anders in een plaats op grotere afstand doen.
We liepen tussen de schapen door dwars door de weilanden naar de hangbrug. De schapen liepen nog in de lage weiden, de meeste al met lammetjes, maar het lammerseizoen was kennelijk nog niet helemaal voorbij. De voetpaden voeren dwars door de weiden, waarbij je als wandelaar zelf de hekken moet openen en sluiten.
We staken de River Swale over via de hangbrug en liepen toen met een omweg terug naar Reeth, omdat het oude pad onbetrouwbaar was geworden door oever-erosie. In Reeth namen we lunch in The Kings Arms, de pub waar we vanavond zouden slapen.
Klik hier voor een overzicht van de wandeling of scan de QR code hieronder
Via Arkengarthdale en Keld naar Crackpot Falls
We reden daarna een eind Arkengarthdale in. Dit bleek een stil dal te zijn met weinig bewoning. Het kent slechts enkele gehuchten en is verder vrij leeg en verlaten. Wel liepen er overal schapen met lammetjes op de lager gelegen weiden.
Bij de Inn op Tan Hill die eenzaam in het desolate landschap stond sloegen we linksaf, terug richting Swaledale. De weg ging op en neer en vlak voor Keld steil naar beneden, zoals zoveel van de smalle weggetjes in dit deel van Engeland.
Bij Keld zouden we twee watervallen moeten kunnen bezoeken, maar het is ons niet gelukt deze te vinden. Op Google Maps staan ze aangegeven, maar toen we bij een punt kwamen waar we onze wandeling zouden kunnen beginnen zagen we geen enkele aanduiding van een waterval.
Crackpot Falls
We reden door naar Thwaite en Muker waar we morgen willen wandelen en besloten toen vandaag Crackpot Falls op te zoeken, in plaats van morgen. Na enig gepuzzel en heen en weer rijden zagen we de waterval vanuit de auto. We parkeerden en liepen er even heen.
Al eerder hadden we opgemerkt dat het vrij droog was in dit gebied. Kennelijk heeft het langere tijd niet geregend. Dat was hier bij de waterval ook te zien. Crackpot Falls bleek een mooie waterval te zijn, waar op het moment van ons bezoek niet heel veel water overheen stroomde.
Van Crackpot naar Reeth
Nadat we de watervallen bekeken hadden, liepen we terug naar de auto en reden daarna op gemak naar Reeth. Daar bekeken liepen we even rond op de green en checkten daarna in bij The Kings Arms. We kregen een fraaie kamer in dit historische pand, van waaruit we prachtig over de green uitkeken en op de bergen tegenover Reeth.
We aten een heerlijke maaltijd bij The Black Bull, de pub die meteen naast The King’s Arms gevestigd is.
Mooie dag gehad!
