Van Kapelle naar Zaventem
Donderdagmiddag 7 april pakte ik mijn koffers in, vlak voordat ik zou vertrekken voor een bezoek van een week aan Zuid-Afrika. Om 15.30 bracht ik de spullen in de auto, in de hoop niets belangrijks vergeten te hebben. Daarna reed ik naar mijn ouders voor een bak koffie, waarna ik de krant wegbracht en vervolgens naar ’s-Gravenpolder reed om Henk op te halen. Vandaag zouden we van Kapelle naar Zürich reizen, waar de lange vlucht naar Johannesburg zou beginnen.
Ik had Henks oude adres nog in mijn hoofd en reed dus naar de straat waar hij allang niet meer woont. Gelukkig hielp iemand me daar uit de droom, zodat ik even later op het goede adres stond om Henk op te pikken. We vertrokken tussen half vijf en kwart voor vijf en reden via de Oude Rijksweg naar Kruiningen, omdat er voor de Vlaketunnel een forse file stond.
Brussels Airport / Vliegveld Zaventem
Toen we eenmaal op de A58 reden, ging het vlot en ook op de weg naar Antwerpen konden we eerst lekker doorrijden. Maar algauw stuitten we op een file die tussen Antwerpen-haven en de afslag naar Brussel langzaam voortsukkelde en die ons ca. 30 minuten extra reistijd kostte. Uiteindelijk arriveerden we ruim op tijd in Zaventem, waar de parkeergarage Lock Park recht tegenover de vertrekhal staat.
We reden naar binnen, na een scan van ons kenteken ging het hek open en konden we parkeren. Koffers uit de auto halen, TomTom niet vergeten en even langs de kassa om een overeenkomst te tekenen, waarin staat dat zij voor je auto zullen zorgen als jij betaalt.
Daarna was het nog 3 minuten lopen tot de incheckbalie van Swiss, waar alleen een kofferlabel gemaakt moest worden. Instapkaarten had ik van te voren al via Internet gekregen en uitgeprint. Na het inchecken liepen we in de richting van de A-pier. Om daar te komen moesten we door de veiligheidscontrole die in eerste instantie alleen onze instapkaart wilde zien. Hiermee voorkomen ze dat andere mensen dan die van pier A vertrekken toegang krijgen tot deze ruimte.
Vertrek van de A-pier
Daarna liepen we een heel eind door een tunnel onder het platform voor we bij de tweede check kwamen waar de handbagage op een band gelegd moest worden en alle metalen voorwerpen in bakjes door een röntgenapparaat werden gevoerd. Henks schoenen bevatten iets te veel metaal. Toen hij de tweede keer (zonder schoenen dus) door het poortje liep bleef het stil.
De A-pier wordt gebruikt voor Europese vluchten, vandaar dat een paspoortcontrole nog niet nodig was. Voor het vliegverkeer valt Zürich ook onder de Schengenregels. Het vliegtuig waarmee wij zouden vliegen was nog niet gearriveerd, we hadden ondanks de problemen op de weg bij Antwerpen nog bijna 50 minuten tijd voordat onze vlucht zou vertrekken. Tijd genoeg voor een kop koffie dus.
Instappen voor de vlucht van Brussel naar Zürich
Nadat we de koffie op hadden, was de AVRO RJ100 inmiddels gearriveerd. De passagiers stapten uit en de koffers werden gelost. Na een minuut of twintig begon het instappen en kwamen wij helemaal achterin te zitten. Het vliegtuig biedt plaats aan ca. 100 personen en was bijna helemaal bezet.
We vertrokken iets te laat en reden met een matig gangetje naar de startbaan. Daar moesten we nog even wachten op een paar vliegtuigen die voor ons reden en ook voor ons mochten vertrekken en daarna gingen we er vandoor.
Onderweg met de AVRO RJ 100
De AVRO met de kenmerkende vleugel boven de romp en de vier straalmotoren, wat hem de bijnaam Jumbolino bezorgt, staat bekend om het feit dat hij aan een korte start- en landingsbaan genoeg heeft. Dat konden we merken, want het vliegtuig accelereerde fel, zodat we na een korte aanloop in oostelijke richting vertrokken en Brussel onder ons zagen wegglijden.
Het was de hele dag al fraai weer geweest en ook nu was het nog helder en vrijwel onbewolkt, zodat er veel van wat zich op de grond bevindt te zien was. Toch klim je al vrij snel zo hoog dat het moeilijker wordt om dingen te onderscheiden. Ook werd het snel donker, waarna we alleen nog lichtjes zagen pinkelen.
De beide stewards begonnen sandwiches en drankjes te serveren en daarmee moesten ze nog flink voortmaken om op tijd klaar te zijn. De vlucht van Brussel naar Zurich duurde ca. vijftig minuten, waarbij men voor de daling een minuut of twintig neemt, zodat het vliegtuig vrij steil daalt.
Zürich Airport
Binnen het uur stonden we inderdaad aan de grond in Zwitserland, waar het vliegtuig ergens op het platform wordt geparkeerd en de reizigers in een gereedstaande bus kunnen instappen, die ons in een minuut of vijf naar naar de aankomsthal bracht. Daar liepen we in de richting van de E-pier, waar onze aansluitende vlucht zou vertrekken.
Ook nu viel weer op hoe schoon en luxueus de luchthaven in Zurich is. Alles is schoon, glimt en er worden luxe artikelen verkocht in de taxfree shops. We gingen de roltrappen af en passeerden nu wel een grenscontrole. De Zwitserse douanier liet ons zonder vragen of opmerkingen verder lopen. We stapten in het treintje dat het hoofdgebouw met pier E verbindt en reden in snelle vaart onder de grond naar het gebouw waar de internationale vluchten vertrekken en arriveren. Voordat we daar binnen konden lopen ondergingen we opnieuw een veiligheidscontrole van handbagage en lijf en leden, waar we ook deze keer heelhuids doorheen kwamen, zodat we op zoek konden naar onze gate.
Aan de gate stond het vliegtuig al klaar. We zouden vannacht vliegen met de Lausanne, een Airbus 340. Voordat we in konden stappen moesten we nog een poosje wachten en ondergingen we een extra paspoortcontrole, waarna er een stempel op onze boardingpass werd geplaatst.
Van Zürich op weg naar Johannesburg
Ongeveer 40 minuten voor de geplande vertrektijd begon het instappen. We zochten plaats 30A en 30B op. Deze stoelen bieden extra beenruimte omdat ze bij de nooduitgang staan. Nadat iedereen was ingestapt werden de kleppen van de bagagerekken gesloten. Daarna begon men het vliegtuig achteruit te duwen, waarna de motoren werden gestart en het toestel op eigen kracht begon te rijden.
Tijdens de rit volgde een laatste controle van de stoelriemen en werd het filmpje met veiligheidsinstructies gedraaid. Na een korte rit draaiden we de startbaan op. En even later stegen we in noordelijke richting op, om al snel om te keren naar het zuiden.
Niet lang na de start kregen we een drankje en een maaltijd. Na de maaltijd serveerde men nog een drankje voordat men de lichten doofde en we geacht werden wat te slapen. Dat lukte best aardig, ook al gezien de riante beenruimte en het feit dat het vliegtuig niet veel lawaai maakte. Echt vast slapen deed ik niet, maar al dommelend werd het toch snel later op de klok. Op het schermpje was te zien dat we het luchtruim van Libië vermeden. Men koerste over Tunesië en Algerije, vlak langs de Libische grens.