Breakfast in Bank Guesthouse
We hadden afgesproken dat we vanmorgen om 8:15 uur zouden ontbijten voor de rit Wick – Farr Bay. Na een goede nachtrust in een beetje smal en kort bed stonden we op. Nadat we ons hadden klaargemaakt zakten we een verdieping af naar de ontbijtzaal, waar slechts een ander stel zat te ontbijten. Ook nu werd zichtbaar dat het nog niet druk is op NC 500.
We kregen een Schots/Engels ontbijt dat we ons goed lieten smaken. Daarna pakten we de spullen op een handige manier in, omdat we in het huis een aantal trappen af moesten en buiten ook nog een trapje moesten nemen.
We rekenden af en legden de spullen in de auto, die van een aantal versieringen was voorzien door de krijsende meeuwen die we vannacht geregeld hadden gehoord. Daarna vertrokken we in noordelijke richting.
Stacks of Duncansby
Onze eerste bestemming waren de Stacks of Duncansby, iets ten zuiden van John O’ Groats. Vlak voor John O’ Groats sloegen we rechtsaf, het weggetje naar Duncansby Head Lighthouse in. Na een korte rit over het smalle wegje bereikten we de parkeerplaats bij de vuurtoren waar nog plaats was voor onze auto.
We verwisselden van schoeisel en begonnen aan de wandeling langs de kust. Over het glooiende grasland liepen we in zuidelijke richting tot we de vrijstaande rotsen in de Noordzee zagen staan.
We liepen een eind in de richting van deze rotsen, maar gingen er niet voorbij. Dat zou teveel tijd kosten en bovendien betrok de lucht en kwamen er donkeren wolken aandrijven. Wel kwamen we op het punt waar we achter ons een smallere vrijstaande rots konden zien, die dus tussen de Stacks en de vuurtoren staat.
Omdat het begon te spetteren liepen we terug naar de parkeerplaats, waarbij we op het laatste stukje van de wandeling een mooi plaatje konden schieten van twee schepen met Duncansby Head Lighthouse.
John O’ Groats
Onze volgende stop was John O’ Groats, het dorpje dat pretendeert het noordelijkste punt van het vaste land van Groot-Brittannië te zijn. Later vandaag zouden we op een nog noordelijker puntje komen, dus die claim is betrekkelijk. Toch geniet John O’ Groats hierdoor behoorlijke bekendheid en was het er vanmorgen al aardig druk met toeristen. Er was nog voldoende plaats op het parkeerterrein waar we de auto stalden.
We liepen naar de beroemde wegwijzer of signpost en maakten daar de verplichte selfie. Er was vandaag nog weinig bedrijvigheid in het haventje. De veerdienst naar de Orkney-eilanden zou pas vanaf 1 mei in dienst komen.
We keken wat rond in de souvenirshop en het informatiecentrum annex boekwinkel. Daarna dronken we koffie, waarna we de reis vervolgden in westelijke richting.
Dunnet Head
Niet ver van John O’ Groats bevindt zich Castle of Mey met de bijbehorende tuinen. Deze waren vandaag gesloten, anders had een bezoekje wel op onze planning gestaan. We reden de oprijlaan even op maar we kregen niets van het kasteel of de tuinen te zien.
We vervolgden onze weg richting Thurso en sloegen na enige tijd rechtsaf in de richting van Dunnet Head. Het eerste stukje van deze weg liep door landbouwgebied waar vooral schapen werden gehouden. Verderop werd het landschap ruig en reden we over glooiende heidevelden. Na enkele steile bochten kwamen we bij de vuurtoren op Dunnet Head aan.
Deze kaap claimt, net als John O’ Groats het noordelijkste puntje van het Britse vasteland te zijn, al schijnt het dan weer dichter bij Lands End (het zuidelijkste puntje) te liggen dan John O’ Groats. Op deze plek staat een vuurtoren met de bijbehorende huizen en gebouwen uit de tijd dat vuurtorens nog bemand waren.
Verder is deze plaats bekend om het feit dat er veel zeevogels, waaronder de papegaaiduiker (puffin), broeden. Wij zagen wel veel vogels vliegen, maar puffins hebben we helaas niet gezien. We hebben daarvoor ook niet veel moeite gedaan. Mogelijk hadden we op een wandeling langs de kliffen wel broedende vogels kunnen zien.
Thurso
We verlieten Dunnet Head en reden terug naar de doorgaande weg tussen John O’ Groats en Thurso. Niet veel later kwamen we in dit stadje aan. Ook hier was te zien dat het seizoen nog niet echt begonnen was. De straten van Thurso waren verlaten en het kostte enige moeite een restaurant te vinden waar we konden lunchen.
Na de lunch vereerden we de plaatselijke Tesco met een bezoekje. Daarna reden we verder naar het westen, tot we bij Strathy naar rechts afsloegen richting Strathy Point, waar we de derde vuurtoren van deze dag zouden zien.
Strathy Point
Ook hier werd het weggetje steeds smaller naarmate we dichterbij kwamen. Uiteindelijk mochten we niet verder rijden, maar konden we (gratis) parkeren bij een weitje waar net een lammetje ter wereld werd geholpen. De eigenaar maakte een praatje met ons over het winderige weer en de stijgende kosten van B&B’s en restaurants, waarna we aan de wandeling naar de vuurtoren begonnen.
Het was een aardig loopje tussen de grazende schapen door tot bij de vuurtoren die aan het eind van het weggetje boven de zee uitstak.
De kust zag er hier heel anders uit dan bij Dunnet Head en onze verwachting dat hier mogelijk broedende puffins te zien zouden zijn moesten we bijstellen. Wel zag het landschap er hier indrukwekkend uit, met ruige rotsen waar de golven van de Noord-Atlantische Oceaan op stuksloegen.
Verder naar Bettyhill
We liepen tegen de loeiende wind in terug naar de auto en reden over dezelfde weg die we heen genomen hadden terug naar de hoofdweg, die we in westelijke richting volgden in de richting van Bettyhill.
Het landschap werd leger en ruiger, menselijke activiteit zagen we steeds minder en de laatste mijlen legden we af tussen heuvels die schaars begroeid waren met wat heidestruiken. Daarna arriveerden we bij Farr Bay Inn, waar we hartelijk werden ontvangen door de eigenares die ons een mooie kamer in haar hotel gaf.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden en wat nagenoten hadden van deze dag gingen we naar het restaurant waar we een voortreffelijk dinertje kregen.
Daarna was het tijd om uit te rusten en te gaan slapen.
Prachtige dag, met bijzonder fraai weer!
Afgelegde afstand: 134 km
