Horsens – Hirtshals
Afgelopen nacht bleef het lang warm op de hotelkamer. Ik liet de ventilator zachtjes draaien, zodat de lucht in de kamer een beetje in beweging bleef en ging op tijd naar bed. Ik sliep ondanks de hoge temperatuur en het zachte gezoem van de ventilator redelijk goed. In het begin van de nacht werd ik een paar keer wakker van de warmte, maar later koelde het blijkbaar toch een beetje af en kon ik lekker doorslapen. Even na 7:00 uur stond ik op. Vandaag zou ik van Horsens naar Kvinesdal reizen.
Ik ging eerst ontbijten en kennis met een Deens ontbijtbuffet en dat was verbluffend. Zeer veel diverse etenswaren, zowel koud als warm stonden in buffetvorm uitgestald. Er waren al heel wat mensen in de ontbijtzaal die zich daaraan tegoed deden. Opvallend was dat er veel gezinnen met kinderen in dit hotel logeerden. Na het ontbijt pakte ik in en betaalde de rekening. Ik vertrok iets voor half negen. Vlak bij het hotel reed ik de snelweg op in noordelijke richting, in de wetenschap dat er nog iets meer dan 200 km te rijden was tot Hirtshals.
Het Deense landschap is me meegevallen. Allerlei verhalen over dat het er zo saai zou zijn kon ik niet plaatsen. Wel bleken de wegen lang te zijn en zodanig aangelegd dat je weinig bewoning ziet. Steden als Arhus en Alborg zag ik eigenlijk alleen als namen op de borden langs de weg. Van de steden zelf was weinig te zien. Vrij snel nadat ik vertrokken was tankte ik ergens in een dorp langs de weg. Daarna kon ik vlot en ongehinderd doorrijden, terwijl het heerlijk zomerweer was met temperaturen net boven de 20 graden.
Na ongeveer twee uur bereikte ik Hirtshals om iets over half elf. Er bleek een enorme rij auto’s stil te staan voor de laatste kruising die bij de ingang van het terrein van Color Line ligt. De rij ging maar heel langzaam vooruit en het duurde twintig minuten voordat ik de kruising over was. Daarna ging het wat vlugger. Op het terrein bleken maar liefst acht incheckkantoortjes te staan en die waren allemaal in bedrijf. Ik had verwacht dat men extra veiligheidsmaatregelen zou treffen in verband met de terreurdreiging in Noorwegen, maar daarvan heb ik niets gemerkt. Ik bleek ondanks de wachttijd in de file ruim op tijd te zijn en kon toen aansluiten op het grote opstelterrein.
Na een half uurtje begon het laden van het schip, nadat de laatste van heel veel auto’s van boord was gegaan. De Superspeed 1 bleek een groot schip te zijn, waarin heel veel auto’s vervoerd kunnen worden. Ik meende dat er drie of vier autodekken waren. Aan de voor- en achterkant van de autodekken zat een beweegbare bodem, waardoor er een helling ontstond waarover de auto’s op een hoger of lager dek terecht kwamen. Nadat het dek vol was, werd de bodem horizontaal gezet. Er bleken heel veel mensen aan boord te zijn. Dit schip was qua grootte en bezettingsgraad niet te vergelijken met de veren van Calais naar Dover, waar soms vrijwel niemand aan boord is.
Hirtshals – Kristiansand
Het schip vertrok een half uur te laat. Mogelijk wachtte men tot de file was weggewerkt en nam men zoveel mogelijk auto’s mee. Nadat de boot ontmeerd en gekeerd was, verlieten we de haven van Hirtshals. De koers werd recht op Kristiansand gericht en toen gaf men gas. Inderdaad bleek er sprake te zijn van superspeed: volgens de informatie haalt het schip een snelheid van bijna 50 km/u.
Ik nam een uitgebreide lunch in de ruimte waar het buffet was ingericht. Daarbij hoorde ook een gereserveerde plaats in het buffetrestaurant. Achteraf was dat niet perse nodig geweest, er bleken genoeg vrije zitplaatsen en cafetaria’s te zijn, waar allerlei voedsel te koop was. De overtocht verliep voorspoedig. Er was wat deining met hier en daar een enkele schuimkop, maar daarvan merkte ik aan boord weinig tot niks.
Kristiansand – Kvinesdal
We kwamen een half uur te laat aan in Kristiansand, waar de Rotterdam van de Holland Americalijn aan de kade lag. Vergeleken met dat schip leek de Superspeed opeens maar een gewoon bootje. Het duurde nog ruim twintig minuten voordat ik de boot af kon rijden en toen nog een stevig kwartier voordat ik de grens was gepasseerd. Daarna reed ik naar het westen.
Over route 456 reed ik steeds dicht langs de kust naar Sogne. De weg was vrijwel nergens recht en steeg en daalde onophoudelijk. Daarbij kwamen behoorlijke hoogteverschillen in korte tijd voor, zodat het af en toe steil op en neer ging. Een gemiddelde snelheid van 50 – 60 km/u bleek heel mooi te zijn op deze wegen. Bij Sogne draaide ik de E39, die ik tijdelijk had verlaten, weer op. Dit bleek ook gewoon een tweebaansweg te zijn, met de nodige hoogteverschillen en bochten, al waren de hoogteverschillen gematigder als op de secundaire weg.
Het landschap was glooiend; met rotsen, bossen en vooral veel water, zowel aan de zeekant als landinwaarts. Opvallend waren de gekleurde huizen en huisjes die overal in het landschap zijn uitgestrooid en hier en daar als dorp of stadje gebouwd zijn.
Zo reed ik verder naar het westen langs Mandal, Vigeland en Lyngdal tot ik net voorbij een automatische tolpoort rechtsaf sloeg en via een secundaire weg door de bergen naar het noordwesten reed, tot vlak boven Kvinesdal. Daar stond op een prachtig punt het hotel Utsikten, wat Uitzicht betekent. Deze naam bleek terecht gekozen te zijn, het uitzicht over de fjord was prachtig. Ik kreeg een kamer op de vijfde verdieping met uitzicht en gebruikte een maaltijd van het dinerbuffet in het restaurant dat bij het hotel hoort.
’s Avonds merkte ik dat het merkbaar langer licht bleef en de zon langzamer onderging dan in Nederland. Deze kamer kon ik goed af laten koelen, zodat ik ging slapen in een frisse ruimte.
Afgelegde afstand: 342 km.