Afscheid van Umfula Indlu Lodge
Vanmorgen zaten we om half negen aan ons laatste ontbijt dat Wybe evenals de vorige dagen fantastisch had klaargemaakt. We namen ruim de tijd om te eten en te bomen met onze gastheer, voordat we aan onze rit naar Mukhanyo Theological College begonnen. Daarna zochten we onze spullen bij elkaar, rekenden af en vertrokken uit de lodge. We gingen voor de laatste keer door de beide hekken heen die de lodge omheinen. We reden naar de snelweg en zagen onderweg wat karakteristieke taferelen: een vrouw met een tas op haar hoofd en iemand die probeerde stoelhoezen voor tuinmeubilair te verkopen.
Via Pretoria naar KwaMhlanga
We reden de snelweg op met de bedoeling richting Pretoria te rijden. Daarom zouden we dus al snel weer van de weg af moeten gaan maar dat ging niet zo vlot. We kwamen in een langzaam rijdende file terecht die op de afrit stond en maar heel langzaam opschoot. Toen we na twintig minuten de oorzaak van de vertraging zagen bleek dit een politieoefening of –actie te zijn. Daarbij waren heel veel politievoertuigen betrokken. En daaromheen stonden de nodige mensen in groepjes te praten en te wijzen, wat voor ons na een week een vertrouwd beeld was.
Na deze vertraging konden we vlot doorrijden in de richting van Pretoria. Op sommige plaatsen werd aan de weg gewerkt, maar dat veroorzaakte nauwelijks vertraging voor het verkeer. Een eindje voorbij Pretoria, nadat we een stukje tolweg hadden gehad, verlieten we de snelweg en reden R573 op, die ons in KwaMhlanga zou brengen. Het landschap verschilde niet veel met dat rondom Johannesburg. Weids, heuvelachtig, matig begroeid met bomen en zo hier en daar een enorme hoeve.
Zodra we Pretoria achter ons hadden gelaten, werd het verkeersbeeld rustig en konden we vlot doorrijden. Het weer was goed, maar af en toe schoof er wat bewolking voor de zon. Rond kwart voor twaalf bereikten we KwaMhlanga, een forse stad die voor het grootste deel bestaat uit hutjes van golfplaten. Blanken zie je hier vrijwel niet.
Mukhanyo Theological College
Op KwaMhlanga Crossing sloegen we rechtsaf en reden in zuidelijke richting tot we na ca. 800 meter opnieuw rechtsaf gingen, de stad in. Toen was het nog ongeveer een kilometer rijden voordat we bij Mukhanyo Theological College arriveerden. Ik had de rector van de school enkele keren ontmoet tijdens mij vakanties in de USA en nu hadden we afgesproken dat we de school zouden bezoeken, ook al was de rector zelf voor overleg in Amerika.
We werden op hartelijke wijze ontvangen en kregen een rondleiding door de gebouwen en over het terrein door Rev. Isaac Maleke, die de rector, Brian de Vries verving. De school biedt theologische vorming aan voorgangers uit vele landen ten zuiden van de Sahara. Veel van deze pastors worden door hun gemeente gekozen of aangewezen om leiding te geven, maar ontberen een opleiding en theologische kennis. Daar kan Mukhanyo voor zorgen. Daarnaast worden er op zaterdag allerlei cursussen verzorgd voor onderwijzers om hun kennis van het Engels en andere vakken bij te spijkeren. Een aantal studenten woont in een internaat, dat op het terrein van Mukhanyo staat.
Lunch en presentatie
Na de rondleiding kregen we in een lokaaltje een lunch bestaande uit boerenwors, rijst en wat groente, terwijl Jane Korevaar ons intussen een presentatie gaf over het distanceprogram, een vorm van afstandsonderwijs die op Mukhanyo ontwikkeld wordt. Alle lessen worden opgenomen op video en vervolgens bewerkt tot DVD’s die door cursisten kunnen worden afgespeeld, zodat ze de lessen op afstand kunnen volgen. Daarvoor heeft men overal in Afrika tutoren die in lokaaltjes met groepjes theologiestudenten aan de slag gaan.
De rondleiding en de presentatie gaven ons een indrukwekkend beeld van het werk dat hier wordt gedaan en waarvan je in Nederland niet of nauwelijks hoort. Voordat we vertrokken keken we nog even in de lokalen van de naburige lagere school, waar christelijk onderwijs wordt gegeven aan kinderen van KwaMhlanga.
Pretoria
Daarna verlieten we deze school en reden zuidelijk in de richting van Cullinan. Het landschap is bijzonder weids en de weg is praktisch verlaten. Zo af en toe kwamen we een auto tegen. Na een aantal kilometers over een onverharde weg bereikten we Cullinan, de plaats waar de grootste diamant ter wereld werd gevonden en waar nog steeds een bloeiende diamantmijn in productie is.
We reden door het centrum van Cullinan en vervolgden onze weg in de richting van Pretoria. Toen we de stad binnenreden zochten we eerst de Union Buildings op, de parlementsgebouwen die fraai gelegen zijn op een heuvel in de stad. We parkeerden voor de gebouwen en liepen een rondje, waarbij we het gebouw en de tuinen zagen. Dit complex ziet er zeer fraai en uitzonderlijk goed onderhouden uit.
We reden verder Pretoria in en kwamen over Church Square, waar we niet stopten maar vanuit de auto de gebouwen en de bedrijvigheid bekeken.
Daarna reden we in de richting van Johannesburg. De reis verliep voorspoedig, al hadden we op de rondweg wat vertraging doordat het verkeer slechts langzaam doorreed. We bereikten de luchthaven keurig op tijd, leverden onze (zeer smoezelige) auto in, laadden onze koffers op karretjes en zochten de vertrekhal op.
OR Tambo International Airport
Enkele Zuid-Afrikanen probeerden ons meer en minder opdringerig de weg te wijzen, waarna we aankwamen bij de incheckbalies van Swiss Air. Daar werd ons e-mailtje correct verwerkt en kregen wij een ouderwetse instapkaart uitgereikt. De koffers verdwenen over de lopende band in de krochten van OR Tambo en wij wandelden langs de baliemedewerkers naar het deel van de luchthaven waar alleen reizigers mogen komen.
We liepen door naar de veiligheidscontrole en daarachter de douane. Beide controles konden we zonder moeite passeren. We kwamen in de vertrekhal, waar enkele typische Afrikaanse winkels te vinden zijn. In ‘Out of Africa’ kochten we wat souvenirs, die hier tegen dezelfde of lagere prijzen als bij de verkopers bij de toeristische attracties verkrijgbaar zijn.
Daarna dronken wij een glas Afrikaans bier, waarna het tijd was om in te stappen. Ons vliegtuig, ook dit keer een A340, stond gereed aan een Gate van het hoofdgebouw. Deze keer zaten we niet bij de nooduitgang, maar enkele rijen verder naar achter.
op weg naar Zurich
Het toestel liep langzaam vol. Ook op onze terugreis was het vliegtuig op een of twee plaatsen na uitverkocht. Op de vastgestelde tijd, om 19.25 uur, werden we achteruit geduwd. Daarna startte men de motoren en reden we over het vliegveld naar de startbaan. Even later vlogen we boven Johannesburg, dat prachtig verlicht te zien was. Na enkele flauwe bochten verdween de stad uit het zicht en klommen we hoger. Af en toe zagen we nog wat lichtjes van de bewoonde wereld pinkelen.
Toen we de grens van de Zuid-Afrika passeerden werd het donker op de grond en begonnen we aan onze lange tocht over het continent. De crew kwam langs met een drankje, een maaltijd en weer een drankje. Daarna werd het licht uitgedaan en werden wij geacht onszelf rustig te houden tot de volgende morgen.
