Ontbijt en vertrek uit Windhill
Vanmorgen stonden we rond half acht op voor de rit Beauly – Wick, die we voor vandaag gepland hadden. We ruimden onze spullen op, pakten de koffers en tassen in en maakten een ontbijtje klaar. We hadden nog brood en een paar toetjes, waar we gisteren niet aan toe gekomen waren. Al met al een prima ontbijt waarin we de meeste voedingsmiddelen die we hadden opmaakten.
Daarna brachten we de spullen in de auto, deden de vaat en controleerden we alle kamers of we misschien niet iets zouden vergeten. Tegen 10:00 uur trokken we de deur achter ons dicht, plaatsten de sleutel in het sleutelkastje en reden weg. We verlieten Windhill in noordelijke richting en reden de weg terug waarover we zaterdag aangekomen waren.
De zon scheen stralend over het Schotse landschap, terwijl we op gemak naar het oosten reden om onze eerste bestemming van de dag te zoeken.
Chanonry Point
Onze eerste stop was Chanonry Point. We bereikten de vuurtoren op deze landtong via een smal weggetje over een golfbaan.
We kochten een parkeerkaartje en begonnen aan een korte wandeling op dit mooie plekje aan Rosemarkie Bay. Het was prachtig weer om langs het water te lopen al stond er wel een stevige wind.
Chanonry Point is bekend als plaats waar geregeld dolfijnen te zien zijn. Ook vandaag waren er veel mensen die, uitgerust met vogelkijkers en camera’s met telelenzen, op hun gemak zaten of stonden te wachten op de verschijning van dolfijnen. Wij hadden niet zoveel tijd dat we uitgebreid konden gaan zitten of staan wachten en liepen daarom langs het water, waarbij wel wel opletten of er mogelijk iets te zien was.
Dolfijnen hebben we niet gezien, al was er in de verte wel een groep onrustige vogels boven het water te zien. Dat zou een teken van de aanwezigheid van dolfijnen kunnen zijn. Wel hadden we vanaf het strand een mooi uitzicht op Rosemarkie dat in de bocht ten noorden van Chanonry Point aan zee ligt.
Van Chanonry Point naar Dornoch
Nadat we op gemak hadden rondgekeken op Chanonry Point liepen we terug naar de auto, waarna we over de golfbaan terugreden naar Rosemarkie. Vandaar reden we door het landbouwgebied in de richting van de brug over Cromarty Firth waardoor we op de route North Coast 500 terechtkwamen. Deze route wilden we de komende dagen volgen, waarbij we tegen de klok inreden. Het landschap was afwisselend. We zagen aardig wat landbouw, maar kwamen ook door stukken ongerepte natuur, waarbij de gaspeldoorn overal in bloei stond.
Onze route voerde ons in noordelijke richting langs plaatsen met namen als Delny, Kildary en Bonar Bridge tot we bij het stadje Dornoch kwamen. Daar parkeerden we de auto en liepen naar het centrumpje, waar we wat winkeltjes bekeken en de Engelse sfeer opsnoven.
Bij de Cocoa Mountain kochten we een warm drankje en aten we buiten op de bank ons brood op. We keken naar de bedrijvigheid in dit aardige stadje. Er liepen nogal wat mensen rond die duidelijk op vakantie waren, net als wij. Maar we zagen ook Schotten lopen, waaronder een man in Schotse dracht.
Dunrobin Castle – roofvogelshow
Na onze lunch verlieten we Dornoch en reden verder naar het noorden. Al gauw kwamen we langs Golspie, waar het befaamde Dunrobin Castle te vinden is. We reden het terrein op en parkeerden de auto op het parkeerterrein waar het niet al te druk was. Daarna liepen we naar het kasteel en kochten een toegangskaartje. We besloten op advies van een suppoost eerst naar de roofvogelshow te gaan die over een kwartiertje zou beginnen.
Vanuit de tuinen hadden we een mooi zicht op het kasteel dat hoog boven de Noordzee uittorende en er vanuit de tuinen heel wat indrukwekkender uitzag dan vanaf de achterkant waar we binnengekomen waren.
We namen plaats op de bankjes bij de roofvogelshow en wachtten op de de dingen die komen zouden. Het begon zachtjes te regenen en we hoopten dat het droog zou blijven, of dat de regen beperkt zou blijven tot een klein beetje. De valkenier liet ons een havik en een valk zien. Over beide vogels vertelde hij tal van wetenswaardigheden, onder andere op welke manier hij ’s winters met deze vogels op konijnen en fazanten jaagt op de hei.
Dunrobin Castle – wandeling door het kasteel
Na de show die net op tijd voorbij was voor het begon door te regenen liepen we terug naar het kasteel om het interieur te bekijken. Dit kasteel geldt als het noordelijkste ‘grote huis’ van Schotland. Het is al honderden jaren familiebezit van de Sutherland-clan en wordt thans bewoond door Lord Strathnaver c.q. Earl of Sutherland en zijn familie.
Van de 189 kamers die het kasteel telt zijn er in de zomermaanden 18 open gesteld voor het publiek. De rondgang voerde ons door deze 18 kamers over twee verdiepingen van het imposante gebouw. We zagen slaapkamers, zitkamers een bibliotheek en een speelkamer voor de kinderen.
Opvallend aan de tentoonstelling was de mengeling van oudere en nieuwere elementen. Naast meubilair van honderden jaren oud werden bijvoorbeeld ook huishoudelijke apparaten uit de vorige eeuw getoond. Dit droeg bij aan de indruk dat er nog steeds gewoond en geleefd wordt in dit magnifieke gebouw.
Van Golspie naar Wick
Na het bezoek aan Dunrobin Castle begonnen we aan het laatste stukje van de etappe Beauly – Wick. Inmiddels regende het vrijwel voortdurend en zag alles er grijs en nattig uit. We stopen even bij Brora Beach, maar het regende te hard om de auto uit te gaan, waarna we ons beperkten tot het drinken van een kop koffie in de auto.
Daarna reden we verder naar het noorden, maar steeds langs de kust. Het landschap bleef afwisselend en kenmerkte zich door hoogteverschillen. Op de hogere delen groeide alleen hei en wat grassen, in de valleien woonden mensen en zagen we wat landbouw. Ook stroomde er door elke vallei een beek of riviertje naar de Noordzee.
Aan het eind van de middag bereikten we Wick, waar het op dat moment droog was. We tankten bij een pompstation en reden toen de brug over langs Bank Guest House, waar we vanavond zouden slapen. We parkeerden achter het voormalige bankgebouw en checkten daarna in. Aangezien we vier trappen op moesten om onze kamer te bereiken besloten we niet alle spullen mee te nemen naar boven, maar ons te beperken tot het hoognodige.
Diner aan de kortste straat ter wereld
Voor ons diner gingen we naar Bistro no. 1, officieel gevestigd aan het kortste straatje ter wereld. Het gebouw waar de bistro onderdeel vanuit maakte had nog een andere ingang aan een langere straat en bestond naast het restaurant uit een hotel.
We kregen een prima maaltijd opgediend met o.a. fish and chips, een gerecht dat bij een vakantie in Engeland hoort. Na het eten liepen we terug naar ons Guest House, waar we nagenoten van deze prachtig dag en op tijd gingen slapen.
Mooie afwisselende dag!
Afgelegde afstand: 207 km
