Van SleepInn naar SeaTac Airport
We hadden de wekker ingesteld op 4:50 uur deze morgen omdat we een vroege vlucht naar Detroit hadden besproken. We stonden op tijd op, maakten ons klaar en zorgden dat alles in onze tassen was gepakt. Daarna brachten we de spullen naar de auto en grabbelden even wat muffins en ander gebak en een kop koffie mee voor een ontbijt. De service zou pas om 6:00 uur starten, maar ook hier was men ruim van te voren al bezig om spullen klaar te zetten voor het ontbijt. Daarna kon onze reis van Seattle naar Lowell beginnen.
Rond tien voor zes reden we weg bij SleepInn, in de richting van de rental car facility van Seatac airport om onze huurauto in te leveren. We verbaasden ons er weer over hoe snel het inleveren van een auto gaat, zeker als je het vergelijkt met de tijd die nodig is om een auto op te halen. Binnen vijf minuten na aankomst in de garage konden we met onze koffers naar de bushalte lopen, waar al enkele bussen klaar stonden om mensen naar het vliegveld te brengen.
Inchecken bij Delta Airlines
We stapten in en na een minuut of tien rijden stapten we uit bij de terminal die door Delta wordt gebruikt. We zochten de verdieping op waar de vertrekkende passagiers werden afgehandeld en checkten onszelf in bij een computer. Deze produceerde een instapkaart, waarna we met onze spullen naar de bagage drop off liepen. Ook daar werden we vlot geholpen.
We gingen op weg naar de security check en daar ging het aanvankelijk mis. Er stonden medewerkers om de passagiers de juiste weg te wijzen, maar die hadden meer aandacht voor hun onderlinge gesprek dan voor de klanten, waardoor iedereen in de rij terechtkwam die versneld door de controle zou kunnen omdat deze mensen een pre check zouden hebben ondergaan. We moesten dus terug en in de gewone rij aanschuiven. xxx
Op weg naar de gate
Ondanks dat verliep de controle vlot en konden we onze gate opzoeken. Daarvoor moesten we met het treintje naar een andere, kleine, terminal waar ons vliegtuig al klaar stond bij de gate. We hadden nog tijd voor een sanitaire stop en een bezoekje aan een kiosk om wat water te kopen voor onderweg. Daarna zaten we nog even in de wachtruimte voordat het instappen begon.
We waren ingedeeld in boarding group 1, wat betekende dat we konden instappen na de business class, de elite leden van Delta en de mensen die extra hulp nodig hadden, Zodoende zaten we vlot op onze plek en duurde het nog ruim 10 minuten voordat het achtereind van het vliegtuig was gevuld.
Van Seatac naar Detroit Metro Airport
We werden op tijd van de gate weggeduwd en stegen kort daarna op. Aangezien we geen raamplaats hadden konden we niet naar buiten kijken, maar door een raampje naast ons konden we op een gegeven moment Mount Rainier goed zien liggen.
Het vliegtuig zette koers naar het oosten en klom naar 10 km hoogte. Al gauw kwamen de stewardessen langs met koffie en een (ontbijt)snack. Veel stelde het niet voor, maar het gaf wat vulling. Nadat we een poosje in de lucht waren kregen we een fikse rugwind en bereikten we snelheden van boven de 1000 km/u.
Daardoor leek de aankomsttijd een halfuur vroeger te zijn dan gepland. Toen we boven Lake Michigan vlogen werd het wat onrustiger en kregen we te maken met turbulentie. Dat bleef zo tot we bij de luchthaven waren. Toen wij bijna op de grond waren, gaven de piloten vol gas, trokken het vliegtuig op en maakten een doorstart. Het bleek dat onze voorganger nog niet van de landingsbaan was, waardoor onze landing moest worden afgebroken.
We vlogen een rondje om Detroit Metro Airport en landden daarna veilig op de ontruimde landingsbaan. We waren nog steeds iets vroeger dan het schema, maar het extra rondje kostte ons wel een kwartier.
Van Detroit naar Lowell
We zochten de bagageband op, waar onze bagage al rondjes draaide. Nadat we onze koffers hadden opgepikt gingen we met de bus naar Alamo, waar we vlot geholpen werden en een splinternieuwe Nissan Sentra uitzochten. De autohuur voor deze week hadden we niet rechtstreeks bij Alamo geregeld, maar via AutoEurope. Deze maatschappij kon ons een scherper aanbod doen dan Alamo zelf.
We legden de koffers in de auto en verlieten het terrein. Meteen daarna stopten we bij McDonalds voor een late lunch, waarna we door het drukke verkeer naar het westen reden. Nadat we de omgeving van de luchthaven achter ons hadden gelaten, werd het rustiger en konden we lekker doorrijden. Het laatste stuk van onze reis van Seattle naar Lowell verliep daardoor vlot.
Iets na zes uur arriveerden we in Lowell bij onze familie, waar we hartelijk werden ontvangen en een goede maaltijd kregen. Het was tijd om bij te praten, wat te rusten en meer familie te ontmoeten. Ondanks het feit dat het hier drie uur later was dan we de afgelopen weken gewend waren gingen we toch redelijk op tijd naar bed, waar we geen moeite hadden om in slaap te vallen.
Mooie dag met een een voorspoedige reis door de lucht en over land.