Ontbijt in Canterbury
Na een goede nachtrust in een wat smal bad in House of Agnes waren we een beetje vroeg wakker. Dat kwam waarschijnlijk door het tijdsverschil, maar mogelijk ook door verkeersgeluiden vanaf de straat. We stonden op om ons gereed te maken voor de reis van Canterbury naar Exeter en Bradninch. Canterbury was al vroeg in bedrijf, de slagerij tegenover onze B&B had de deur waarschijnlijk al om 7:00 uur geopend.
We gingen naar beneden om te ontbijten in de eetzaal van House of Agnes en genoten van een fantastisch ontbijt van het buffet en een heerlijk bordje warme gerechten, klaargemaakt volgens bestelling.
Daarna pakten we in, checkten uit en reden door het nauwe poortje de weg op. Rechtsafslaan was niet mogelijk in verband met werkzaamheden, zodat we via St. Dunstan’s Canterbury verlieten in de richting van de snelweg.
Canterbury – Amesbury
Het was vrij rustig op de weg en al snel reden we op de A2 in de richting van Faversham. We kwamen vanzelf op de M2 terecht die richting London liep. Even later staken we over naar de M20 om niet al te noordelijk uit te komen en konden we aan de rit naar het westen beginnen.
Het was nergens druk op onze route vandaag. Op de M25 rond London, waar het anders behoorlijk kan opstropen, konden we ongehinderd doorrijden tot we bij de splitsing met de M3 kwamen. Daar gingen we van de rondweg af en reden in de richting van Basingstoke. Ook hier was het rustig en we konden mijlenlang op de cruiscontrol doorrijden naar het westen. Voorbij Basingstoke veranderde het wegnummer van M3 in A3, maar de maximumsnelheid bleef 70 mijl per uur.
Van Amesbury naar Topsham
Bij Amesbury gingen we van de weg af om een lunch te nemen bij McDonalds en de auto af te tanken. Daarna reden we verder, nog steeds over een A-weg. Deze was tot nu toe vierbaans geweest, maar zo’n A-weg is beslist geen snelweg. Vanuit kleine zijwegen kunnen auto’s de weg opdraaien en landbouwverkeer is op deze wegen ook toegestaan.
Vanaf Amesbury was de weg lang niet overal vierbaans meer. Op heuvelachtiger trajecten was de weg maar twee of drie banen breed. Ook bij Stonehenge was de weg relatief smal. Veel mensen hielden daar een beetje in om de beroemde steencirkel vanuit de auto te bekijken.
We vervolgende onze route naar het zuidwesten, terwijl de zon nu steeds scheen en kwamen halverwege de middag in Topsham aan.
Topsham
Na enige zoeken vonden we een parkeerplaats bij de kade, kochten een parkeerkaartje en begonnen aan een korte wandeling door dit aardige stadje. Topsham ligt aan het estuarium van de Exe en speelde vroeger een belangrijke rol in de wolhandel met Vlaanderen. Schepen die wol naar Vlaanderen hadden vervoerd brachten op de terugreis bakstenen mee als ballast. Van die stenen werden de ‘Vlaamse’ huizen in Topsham gebouwd.
Aan Strand staat nog een heel rijtje Hollands aandoende huisjes met klokgeveltjes. Tijdens onze wandeling hoorden we mensen daarover praten en dit feit staat in veel reisgidsjes vermeld. Ook elders in het stadje troffen we huizen met klokgevels aan.
We liepen Strand af tot waar het heel smal werd en we de huizen achter ons hadden gelaten. Toen wij er waren, was het eb. Op het drooggevallen slik liepen allerlei vogels te foerageren, terwijl aan de overkant van de Exe de zon door de wolken heen brak met prachtige zonneharpen als resultaat.
We liepen terug naar de parkeerplaats en gingen nog even verder om o.a. de kerk van Topsham te bekijken. Er waren nogal wat mensen op de been op deze zaterdagmiddag die zich vermaakten met wandelen langs de straatjes en het bekijken van de diverse winkeltjes. Wij bekeken de kerk en de omgeving en liepen daarna langs de rivier terug naar de auto.
Exeter
We liepen terug naar de auto en reden op gemak naar Exeter, waar we parkeerden op de parkeerplaats bij Magdalenstreet. Vandaar was het niet ver lopen naar de kathedraal, waar we eerst een kijkje namen voordat de Evensong begon.
We liepen door de naoorlogse straten van het centrum van Exeter, dat in de Tweede Wereldoorlog zwaar geleden heeft onder Duitse bombardementen. Het centrum is op moderne wijze herbouwd, waardoor we af en toe de indruk hadden in het centrum van Rotterdam te lopen. We dronken thee in het café van Marks & Spencer en liepen daarna terug naar de kathedraal voor de Evensong.
Evensong in Exeter Cathedral
Toen we de kerk binnenkwamen was het koor nog aan het repeteren. Samen met een aantal andere bezoekers moesten we nog even wachten voordat het koorhek openging. We hadden daardoor gelegenheid om het orgelfront te bekijken en de enorme 32-voetspijpen van het pedaal, die een eind van de eigenlijke orgelkas op de begane grond tegen de wand zijn opgesteld. Later, in de Evensong, hebben we dit register gehoord en gevoeld, toen het zachtjes dreunde door de ruimte.
Het koor repeteerde vrij lang door tot ongeveer 10 minuten voor tijd. Daarna ging het koorhek open en mochten we plaatsnemen. De organist preludeerde meteen verder en niet veel later kwam het koor plechtig binnenlopen. Het koor stond vanavond onder leiding van de Assistent Director of Music en bestond uit meisjes en mannen. De vaste onderdelen van de liturgie en de anthem werden in het Latijn gezongen, iets wat ik nog niet eerder tijdens zoveel delen van de liturgie had meegemaakt.
Het koor zong geïnspireerd en met overtuiging, waarbij de koorklank niet zo perfect en bijna steriel was als in Canterbury. De organist begeleidde het koor uitstekend en liet daarbij veel verschillende klankkleuren van het instrument horen, waaronder dus de imposante 32-voets strijker op het pedaal. De Anthem die voor deze dienst gekozen was, was het wonderschone “Te Lucis Ante Terminum” (Evening Hymn) van Balfour Gardiner, dat op overtuigende wijze ten gehore werd gebracht.
We sloten de dienst af met de hymn “Now Thank We All Our God”, waarna de organist de fantasie over “Nun Danket Alle Gott” van Karg-Elert speelde en deze gelegenheid benutte om opnieuw veel facetten van het instrument te laten horen.
Van Exeter naar Bradninch
Na de indrukwekkende dienst liepen we terug naar de auto en reden naar Sainsbury’s om inkopen te doen voor vanavond en morgen. Daarna reden we over de donkere wegen naar Bradninch, waar we een huisje hadden geboekt via Airbnb. We vonden het huis op basis van de beschrijving en installeerden ons.
Ik belde naar “The White Lion” om te vragen of er plaats was voor twee personen om te eten. Door allerlei achtergrondgeluiden was het een rommelig telefoongesprek. We besloten maar te gaan kijken en het bleek dat de pub verlaten was op een bezoeker na. Toch was ons telefoontje, dat in een heel andere pub door de eigenaar was aangenomen, doorgegeven naar Bradninch en men had de keuken nog even open gehouden tot wij kwamen.
Na een vorstelijke maaltijd liepen we terug naar onze cottage, waar we op gemak bijkwamen van een dag met veel kilometers en heel veel indrukken.
vorige – terug naar boven – volgende
