Een onrustig begin van de dag
Vandaag wilden we Clovelly en Rosemoor Gardens bezoeken. Daarmee zouden we ook al een stuk van de thuisreis afleggen. Net als gisteren gingen we eerst ontbijten in de Conservatory van het hotel. Terwijl we aan tafel zaten en ons ontbijt aten zagen we opeens politiemensen over het gazon lopen, die kennelijk op zoek waren naar iets of iemand. Achteraf bezien was er onder het personeel van het hotel tijdens ons ontbijt wat onrust te bespeuren.
Toen we terugliepen naar onze kamer zagen we dat er verschillende politieauto’s op het terrein stonden, Bij de ingang van het bijgebouw waar onze kamer was stond een agent. Wij mochten doorlopen naar boven. Bij binnenkomst van onze kamer bleek dat er tijdens onze afwezigheid iemand binnen was geweest. De deur was geforceerd (en later weer netjes gesloten) en in de kamer waren moddersporen te zien. De politiemensen waren hiervan niet op de hoogte en stelden een onderzoek in op onze kamer nadat ik gevraagd had of zij er zo’n bende van hadden gemaakt. Gelukkig was er niets weggenomen, wel had de voortvluchtige iets onder ons bed achtergelaten.
Van Trehellas House Hotel naar Clovelly
De politie had ons verder niet nodig en nadat we nogmaals goed gekeken hadden of we niets misten, pakten we in, rekenen af en gingen op pad naar Clovelly. We reden in noordwestelijke richting, langs plaatsen als St. Trudy, Camelford en Bude. Daarbij gingen we aan de westkant van Bodmin Moor voorbij en was de Oceaan nergens ver weg.
Dat het zo dicht bij de zee stevig waaien kan in dit deel van Engeland konden we overal duidelijk zien. De weinige bomen die er stonden wezen allemaal naar het oosten onder een hoek die we eerder nog niet hadden gezien. Ook de heggen tussen de akkers waren kromgegroeid door de bijna altijd blazende wind.
Na iets meer dan een uur rijden kwamen we aan bij Clovelly, ons eerste doel van vandaag. We parkeerden op de grote parkeerplaats bij dit dorp dat eigendom is van een privé eigenaar.
Aankomst in Clovelly
We trokken onze wandelschoenen aan om de steile helling gemakkelijker te belopen en gingen het bezoekerscentrum binnen, waar we een kaartje kochten om het dorp en de tuinen te kunnen bezoeken. Een vrouw die met twee krukken liep stond voor ons bij de kassa. De medewerker achter de kassa vertelde haar enkele keren wat ze tegemoet ging, zonder haar meteen te ontraden binnen te gaan. Deze dame liet ons voor, waarna we aan de wandeling omlaag begonnen.
Het vissersdorpje Clovelly is gebouwd op een steile inham aan de kust. Sinds meer dan honderd jaar is het eigendom van een familie, die er nog steeds zorg voor draagt. Naast een toeristische attractie is het ook nog steeds een dorp waar mensen wonen en een bestaan hebben in visserij, of handel, of als lid van de reddingbrigade, die een boot heeft die vanuit Clovelly uitvaren kan.
Het dorpje lag er prachtig bij. Er werd op diverse plaatsen onderhoud gepleegd, onder andere aan het schilderwerk. De huisjes stonden er allemaal keurig bij, met goed onderhouden tuintjes en bloembakken. We liepen op gemak (snel zou ook lastig zijn door de steilte en oneffenheid van het plaveisel) naar beneden tot we op een punt kwam waar een hijgende postbode ons wees op een plek waar we een goed overzicht over de haven hadden.
We liepen verder naar beneden, over een heel steil pad, tot we bij het haventje kwamen. Er lagen twee bootjes te dobberen op het halve tij en alles zag er schilderachtig uit. Als we geen inwoners met gevulde boodschappentassen tegengekomen waren, hadden we wellicht gedacht dat dit een openluchtmuseum of een filmset was.
Terug omhoog in Clovelly
We maakten geen gebruik van de Land Rover, die bezoekers tegen betaling terugbrengt naar de parkeerplaats, maar liepen terug naar de tearoom waar we een lunch bestelden. Tot onze verbazing zat de vrouw die met krukken liep daar genoeglijk thee te drinken aan een tafeltje. Ze had de afdaling dus goed kunnen maken…
Na de lunch liepen we verder terug naar boven langs de schilderachtige wit geverfde huisjes, waarbij overal sleetjes staan die door de bewoners gebruikt worden om goederen omlaag en omhoog te transporteren over de steile helling waaraan hun huizen gebouwd zijn.
Vroeger gebruikte men hier ezeltjes om goederen omhoog en omlaag te brengen. Nog steeds is er een stalletje waar enkele ezels staan, helemaal bovenaan de helling. We keken daar even rond bij de ezels en de oude ambachtenwinkeltjes voordat we naar de parkeerplaats terugliepen.
Rosemoor Gardens
Nadat we het dorpje hadden verlaten reden we via Bideford naar Rosemoor Gardens. Deze modeltuin van de RHS ligt in een beschutte vallei in Devon. Vorig jaar hadden we de tuin in Wisley bezocht en toen we ontdekten dat er in dit gebied ook een RHS Garden was, wilden we die ook wel bekijken. We vonden gemakkelijk een parkeerplaats en kochten een kaartje bij de ingang.
De tuin bestond uit een aantal rechthoekige modeltuinen, die je in je eigen achtertuin over zou kunnen nemen en daarnaast uit wat uitgestrektere delen die meer parkachtig aandeden. Ondanks het feit dat het seizoen al aardig naar de herfst toeging, was er nog genoeg te zien, iets wat ze in Wisley ook goed voor elkaar hadden.
De tuin bleek behoorlijk groot te zijn, maar niet zo groot dat je in een halve dag niet een goede indruk zou kunnen krijgen. Als je alle bordjes wilt lezen en alle afdelingen wil zien, moet je wel een hele dag uittrekken, maar wij hadden voor deze keer genoeg aan de paar uur die we er rondliepen.
Nadat we de meeste delen van de tuin min of meer grondig bekeken hadden gingen we koffie drinken in het restaurant, waarna we het winkeltje met een bezoekje vereerden. Toen was het sluitingstijd en zochten we onze auto op voor de rit naar North Molton.
Poltimore Inn North Molton
Door het heuvelachtige landschap reden we door schilderachtige dorpjes naar het noordoosten. We kwamen eerst in South Molton en nadat we de doorgaande A-weg overgestoken hadden, was het nog een paar mijl tot North Molton.
Daar checkten we in in de lokale pub met de naam Poltimore Inn. We kregen de helft van een cabin-achtig huisje achter de pub. Omdat het al donker was, konden we niet zien wat er achter ons huisje was, maar we vermoedden dat we aan de rand van de bebouwing zaten en dat er achter ons niets meer was dan open land.
We namen een voortreffelijk dinertje in de pub, waarna we door het donker terugliepen naar ons huisje, waar verder geen andere gasten kwamen en op tijd gingen slapen na een prachtige dag in Devon.
vorige – terug naar boven – volgende
