Van Dunmere naar Wells
Jeremy Stanford-Davis verzorgde samen met zijn moeder het ontbijt in de ruime eetzaal op de begane grond van zijn property. Het was allemaal wat minder gelikt dan in een onderkomen als Easton Court, maar wel goed en zeker net zo hartelijk. Ook deze man weet niets van mij (en van zijn andere gasten) Alles ging in goed vertrouwen en zonder legitimatie. ’s Ochtends overhandigde ik het geld en ik kon vertrekken om van Dunmere naar High Halden te rijden.
Ik reed een stukje oost over de A389 en vervolgens noord de B3266 op tot ik af kon slaan naar Helland, vanwaar ik door kon steken naar de A30. In Helland stopte ik even bij de fraaie, typisch Cornwall brug over de Camel. Ik draaide de A30 op en reed in noordelijke richting het Bodmin Moor (vergelijkbaar met Dartmoor) over. Via plaatsen als Bolventor, Alternun, Lanceston en Okehampton bereikte ik Exeter weer over een weg die voor 99% vierbaans was en dus lekker doorrijden mogelijk maakte.
Engelsen rijden in het algemeen als gekken. Overal buiten de bebouwde kom mag je 60 mijl per uur, hoe smal en onoverzichtelijk de weg ook is. Op vierbaans- en snelwegen mag je 70 mijl per uur (= ca. 112 km/u) Die snelheid werd overal door iedereen ruimschoots overschreden, behalve als er een camera stond. Die camera’s werden op tal van plaatsen langs de weg aangekondigd, maar op plaatsen waar er echt een staat, passeerde ik eerst een elektronisch bord dat mijn snelheid weergaf. Een eindje verderop stond dan een felgele flitskast. Iedereen remde tijdelijk af en gaf daarna weer gas.
Bij Exeter reed ik de M5 op, een echte zesbaans snelweg, waarop ik een flink gemiddelde kon maken. Als je in Engeland ergens snel heen wilt en niet perse allerlei dorpjes wilt zien, moet je kiezen voor de Motorways of de vierbaans A wegen.
Wells
Bij Cullompton ging ik even van de weg af om koffie te drinken en te tanken, waarna ik doorreed tot afslag 23, waar ik de weg af ging om via de A39 naar Glastonbury en verder naar Wells te rijden. Jaren geleden heb ik de kathedraal van Wells eens bezocht en nu ik er “langs” kwam, wilde ik hem weer zien. In Wells kon ik goed parkeren en na een korte wandeling was ik bij de kathedraal. Het regende licht, na enkele zwaardere buitjes eerder vanmorgen.
De kathedraal stond er nog steeds prachtig bij. De westfaçade met alle beelden is zonder meer bijzonder fraai om rustig te bekijken, waarna je steeds meer details en grotere en kleinere beelden ontdekt.
Binnen was er ook het nodige te zien. Bijzonder zijn de dubbele spitsbogen (scissor-arches, lett. schaarbogen genoemd) die lang geleden gebouwd werden om de vieringtoren te ondersteunen. Net als in Salisbury wilde men in Wells een hogere toren dan de constructie kon verdragen. In Salisbury kon men het redelijk onzichtbaar oplossen, in Wells koos men voor de scissors, bouwsels die er zeer hedendaags uitzien, maar al ruim 600 jaar oude zijn.
Verder zijn er in de kerk en de bijgebouwen veel fraaie staaltjes bouwkunst te zien.
Van Wells naar High Halden
Na het bezoek aan de kathedraal en een lunch in een Inn in Wells reed ik verder in noordelijke richting over de A39 en de A37 naar Bristol, een heel grote stad, waarvan ik niet veel zag omdat ik er aan voorbij reed. De A37 ging vanzelf over in de M32, die me naar de M4 leidde.
Over de M4 begon ik naar het oosten te rijden, richting Londen. Ik hoopte voor 17.30 uur Rochester of Canterbury te bereiken om daar nog een Evensong mee te maken. Dat lukte niet, omdat het op de M25 (ringweg Londen) heel druk was.
Daarom reed ik via Maidstone en Sutton Valence naar Headcorn. De hoeve van Mrs. Field, waar ik enkele keren een vakantie doorbracht leek in andere handen te zijn overgegaan. Bij Tenterden vroeg ik onderdak bij een hotel dat vol bleek te zijn. De persoon die de balie bemande verwees me na een telefoontje naar Durrants Court in High Halden, een prima B&B niet ver van Tenterden, waar ik in de White Lion een goed dinertje gebruikte.
