Van Idaho Falls naar Craters of the Moon
Vandaag wilden we via Craters of the Moon National Monument naar Salt Lake City rijden. Voordat we vertrokken gingen we eerst ontbijten. In het ontbijtzaaltje maakte we kennis met een nieuw fenomeen: The Omelette Bar. Twee dames achter een kookplaat maakten eieren klaar voor de gasten.
Na het ontbijt pakten we de rest van onze spullen in voor de rit naar Salt Lake City. Gisteravond hadden we het grootste deel van onze bagage al verdeeld over twee koffers, omdat we vanavond laat naar Detroit zouden vliegen.
We reden weg bij Driftwood Inn en tankten de auto nog maar eens vol. Water hadden we dit keer niet nodig en ijs had ik in het motel uit de ijsmachine gehaald. We reden over Rt 20 naar het westen tot bij Arco. Daar gingen we de 26 op tot we bij de ingang van National Monument Craters of the Moon kwamen.
Craters of the Moon
We keken eerst even in het bezoekerscentrum en gingen toen het rondje door het park rijden. Er was een loop uitgezet, met diverse stopplaatsen waar iets bijzonders te zien was. De eerste stop was bij Devil’s Orchard, waar een rondwandeling van 1 km lengte was uitgezet.
Hier waren allerlei resten van vulkanische activiteit te zien: enorme klompen lava met spaarzame begroeiing, maar ook uitgestrekte velden lava, waarop alleen wat korstmossen groeiden.
Nadat we de wandeling hadden gedaan reden we de hele loop rond. Tijdens dit korte ritje veranderde het landschap voortdurend. Maar overal waren de sporen van vulkanische activiteit zichtbaar.
Ondanks de afgelegen ligging van het park was het er behoorlijk druk. Op alle parkeerplaatsen stonden auto’s en campers en op de wandelpaden zagen we overal mensen lopen.
Van Craters of the Moon naar Salt Lake City
We reden terug naar de ingang van het park en gingen op weg naar Salt Lake City. Over Rt 26 reden we terug naar Arco, waar we een sandwich met koffie aten bij een benzinestation. Daarna ging het verder over Rt 26 tot in Blackfoot. Het landschap was aanvankelijk dor en kaal, maar naarmate we dichterbij de Snake River kwamen zagen we meer landbouw. In Blackfoot voerden enorme trucks volop graan aan bij de silo’s die daar stonden.
Bij Blackfoot draaiden we de snelweg op en reden verder naar het zuiden. Al snel kwamen we bij Pocatello, waar we even van bestuurder wisselden. Daarna was het niet ver meer tot we in Utah waren.
Hoe verder we naar het zuiden kwamen, hoe helderder en warmer het werd. De weg bleef lange tijd rustig, maar nadat I84 erbij gekomen was, werd het drukker. Ter hoogte van Bingham City stopten we op een parkeerplaats om even te verkleden en de rest van de spullen definitief in te pakken voor de vliegreis naar Michigan.
Toen was het nog ongeveer een uur rijden tot het vliegveld. We tankten de auto weer vol, om hem afgetankt in te kunnen leveren en reden de laatste paar mijl naar Alamo. Het inleveren van de auto verliep zoals altijd zeer snel en zonder problemen. We haalden onze spullen uit de auto en konden naar de incheckbalies voor onze vlucht.
Op Salt Lake City International Airport
We gingen met de lift naar de terminal om tot de ontdekking te komen dat we voor het inchecken naar een hogere verdieping moesten. Het inchecken verliep net als op Schiphol grotendeels automatisch. We hoefden daarna alleen onze koffers af te geven.
Daarna moesten we toch terug naar de verdieping waar we eerder waren. Hier gingen we door de veiligheidscontrole die heel wat strenger was dan die op Schiphol. We ondervonden hier geen problemen en na een korte nacontrole konden we doorlopen naar de gates.
We zochten de gate op waar we moesten instappen en gingen toen een hapje eten bij Roosters. We aten een warme maaltijd en hadden toen nog enkele uren tijd voordat het vliegtuig zou vertrekken. We bekeken wat foto’s en ik schreef wat aan een van mijn verslagen.
Tegen kwart voor elf zochten we de gate op, waar we nog even moesten wachten voordat we konden instappen.
Mooie dag met een bezoek aan een interessant National Monument.
Afgelegde afstand: 367 mijl
